Katedra Chartres, położona we francuskim mieście Chartres, jest jednym z najbardziej kultowych gotyckich katedr we Francji. Legenda twierdzi, że kiedyś pojawiła się Dziewica Maryja, a katedra ma to, co uważa się za jej relikt czaszki, czyniąc Chartres głównym miejscem pielgrzymkowym w średniowiecznej Europie Zachodniej.
Na środku nawy katedry leży spiralny labirynt o szerokości 12,9 metra z 12 koncentrycznymi kółkami. Jego punkt końcowy ma wzór róży, w którym brązowa tablica przedstawiała kiedyś grecki mit Tezeusza pokonujący Minotaura. Ten projekt łączył Chartres ze starożytnymi tradycjami-Labirynt Knossos w świątyniach przypominających Krete i egipskie labirynt, które często zawierały podobne centralne obrazy. Niestety tablica stopiono podczas rewolucji francuskiej, aby wytwarzać armaty, pozostawiając tylko kilka miedzianych paznokci osadzonych w podłodze.
W greckich opowieści Labirynty doprowadziły do śmierci, a ofiary przeszły przez bramy w kierunku zagłady. Ale w Chartres labirynt odwrócił tę symbolikę, reprezentując rebirth.
W średniowieczu ten labirynt nazywał się „drogą do Jerozolimy”. Dla chrześcijan ziemska Jeruzalem symbolizowała boskie centrum niebiańskiego miasta. Ponieważ większość nie mogła podróżować do Ziemi Świętej, zamiast tego pielgrzymi podróżowali do Chartres. Przechodząc ścieżką Labiryntu do jej centrum iz powrotem, wierzyli, że ich stare ja zostaną oczyszczone, odrodzone jako nowe istoty gotowe do następnego rozdziału życia. Labirynt został zatem nazywany „ścieżką życia” – duchowym „wątkiem Ariadne” prowadzonym przez Chrystusa.
Labirynt dzieli swoje okrąg na cztery czwarte, każdy z siedmioma turami, łącznie 34 zwrotów akcji. Pielgrzymi dostosowali swój wewnętrzny rytm z każdym krokiem. 35. krok, zwany „skokiem radości”, doprowadził do jedynego wyjścia labiryntu: w górę. Dotarcie do centrum oznaczało drugie narodziny, w których godni może znaleźć „drabinę Jakuba” wznoszącą się do Boga.
Przez panowanie Ludwika Xiva Labirynt stał się rozrywką ogrodową dla francuskiej szlachty-Versailles miał kiedyś labirynt o tematyce Ezopa. W wiktoriańskiej Anglii parki publiczne przyjęły labirynty za wolny czas. Dziś spiralne labirynty odzyskały popularność. Jak zauważa New York Times: „W epoce, w której wielu szuka duchowego pocieszenia w kościołach, ludzie na nowo odkrywają labirynty jako narzędzia do modlitwy, refleksji i leczenia ran emocjonalnych”.
Od świętego rytuału po współczesną terapię, labirynt Chartresa pozostaje ponadczasowym pomostem między ziemską walką a duchową odnową.
Ten post dostępny jest również w Afrikaans, Azərbaycan dili, Bahasa Indonesia, Bahasa Melayu, Basa Jawa, Bosanski, Català, Cymraeg, Dansk, Deutsch, Eesti, English, Español, Esperanto, Euskara, Français, Frysk, Galego, Gàidhlig, Hrvatski, Italiano, Kiswahili, Latviešu valoda, Lietuvių kalba, Magyar, Nederlands, O'zbekcha, Português, Română, Shqip, Slovenčina, Slovenščina, Suomi, Svenska, Tagalog, Tiếng Việt, Türkçe, Íslenska, Čeština, Ελληνικά, Беларуская мова, Български, Кыргызча, Македонски јазик, Монгол, Русский, Српски језик, Татар теле, Українська, Қазақ тілі, Հայերեն, עברית, ئۇيغۇرچە, اردو, العربية, سنڌي, فارسی, كوردی, پښتو, नेपाली, मराठी, हिन्दी, অসমীয়া, বাংলা, ਪੰਜਾਬੀ, ગુજરાતી, தமிழ், తెలుగు, ಕನ್ನಡ, മലയാളം, සිංහල, ไทย, ພາສາລາວ, ဗမာစာ, ქართული, አማርኛ, ភាសាខ្មែរ, 日本語, 简体中文, 繁体中文 and 한국어